Compound

Brief aan Basje de Liefde, 5 Mei 1995:

Wij zitten inmiddels iets van acht of negen maanden in Jamaica. Een wonderbaarlijk feit. We hebben een huis in een gevangenis van grote luxe, een auto met vier-wiel-aandrijving en veel strandpret waarbij ik het liefst in een grote hangmat lig met bier en boeken. Dat kan allemaal. De gevangenis was een kleine vergissing. Compounds, zoals ze ze ook wel noemen, verlenen hun bestaansrecht en hun naar binnen gekeerde geometrie aan de enorme angst voor armen en boeven. Die zijn er ook wel. In grote getalen zelfs, maar ik vind arme mensen niet echt eng en de angst voor boeven is veel bedwelmender dan de boeven zelf. De mensen die die angst accepteren (er zijn er veel) zijn er dan ook de hele dag mee bezig, achter hun eigen tralies. Om je dood te lachen.

Letter to Basje de Liefde, 5th May, 1995:

We have been in Jamaica for 8 or 9 months now. A miracle of sorts. We have a house within a luxurious prison, a car with 4-wheel drive and a lot of beach fun, which for me consists in laying in a hammock with beer and surrounded by books. All that is possible. The prison was a bit of a mistake. Compounds, as they call them, justify their existence and their introverted centripetal geometry against the enormous fear of poor people and criminals. They exist. In large numbers even. I do not find poor people very frightening and the fear of criminals is more intoxicating than the criminals themselves. The people who accept this fear (and there are many) are preoccupied with it throughout the day, behind the bars of their own making. You die laughing.