Night

Reino 12 November 1994: Ik zit nu op onze veranda, een vierkant die aan twee kanten op een dik groen tapijt van gras en struiken uitkijkt en aan de andere kanten toegang biedt tot de keuken en de zitkamer. Hier zitten we bijna altijd, vooral omdat we nog geen lekkere stoelen of bank hebben. Buiten is het 's-nachts een herrie van lawaai. De duizenden honden die het geweld moeten voorkomen en het eigendomsrecht bewaken, blaffen onophoudelijk, afwisselend pathetisch, enthousiast en agressief. Boomkikkers loeien een bijna geometrisch geluid en de rest doet maar wat, als het maar lawaai maakt. De achtergrond wordt gevuld met een diep ritme van een of andere Disk Jockey die zijn publiek aanmoedigt tot geweld en vernieling. Het is een heerlijk lawaai tezamen. We slapen dan ook de eerste uren met de air-conditioning aan. Niet om het koeler te maken (dat natuurlijk ook) maar vooral om een geluidsmuur te bouwen. Elk half uur komt een in het grijs geklede soldaat langs ritselen met een groot geweer. Hij is er om ons gerust te stellen. Soms braakt hij dan een geluid uit waarop ik goedenavond zeg, maar echt verstaan doe ik het niet

Tom 16 November 1994 Ik zit hier nu inmiddels twee volle maanden en heb dolle pret. Alles is hier een wonder. Victoria en ik hebben eindelijk een huis gevonden. Ook dat is een wonder. Daar zit ik nu te zitten, op het terras. Het is 's-avonds, er is bier en de insecten en boomkikkers hebben een solide muur van dik geluid gebouwd, een geweldig ondoorbreekbaar kabaal waarin ik helemaal lekker even alleen ben. Om het half uur komt een man langs ritselen in een grijs soldaten uniform met een groot geweer en een radio. Hij ziet er goed uit, mompelt iets onverstaanbaars waarop ik "goedenavond" zeg. Hij is er om ons gerust te stellen. En dat doet hij door ons om het half uur te herrineren aan de geinstitutionaliseerde vrees en het mythische geweld.